SKULE!!!

Vell, no he vi RLE, ei kan vel bjynde me å sei de...
Å egentli skolle vi ha sann prosjektframføring idag, men de vart ikkje noke ta sida begge mine gruppe medlem e sjuke. Vi he også hatt Norsk idag, les dinne proffe teksten her då: Han forandra livet mitt for alltid. Men eg er ikkje heilt sikker på om det var til det betre. Eg er komen for langt no, kan ikkje sleppe taket, for eg har gløymt vegen heim…
Dette var nokon av dei tankane som surra rundt oppi hovudet til Amanda denne kvelden. Der sat ho og heldt hardt rundt den varme te-koppen, medan ei einsleg tåre rant nedover kinnet hennar. Ho orka ikkje dette meir, følte seg som eit blad i vinden. utan nokon slags kontroll over kvar ho fòr, eller kvar ho kom til å ende opp. Ho kjente hendene hans, dei var som brent inn i huda hennar, sjølv om det var nesten ei veke sidan dei sist møttest. Ho kunne også høyre stemma hans, den surra rundt og rundt i øyrene på henne, og ikkje minst auga hans, dei varme, gode auga hans. Ville ho nokon gong få fred?
No e de framføring, skriv meir seinare...